Voor mijn geboorte werd ik al geconfronteerd met het gevoel van verlies. Als mijn moeder het niet had kunnen opbrengen om 6 weken rust te nemen, was dit leven aan mij verloren gegaan. Zij heeft het geduld gehad en de ruimte gevoeld om mij de tijd te geven te volgroeien. Mij het leven te gunnen en daar ben ik haar enorm dankbaar voor. Dat dit leven mij ook veel verlieservaringen heeft gegeven, heeft mij gesterkt. De rouw heeft mij uitgedaagd, mij door mijn knieën doen buigen, mij nederig en kwetsbaar gemaakt, én de onmaakbaarheid en essentie van het leven laten ervaren om vanuit daar weer in beweging te kunnen komen.
Verlies maakt emoties los of zet deze juist muurvast. Je gaat ermee op de vlucht en of het lukt je nog niet de pijn van het verlies recht in de ogen te kijken en je ermee te verbinden. Het ervaren van verlies doet iets met ons. En waar we bij verlies vaak denken aan het afscheid nemen bij sterven, kan het verlies van een baan, faillissement, een echtscheiding of einde relatie, kinderen uit huis, de dood van een (huis)dier, een chronische ,- en of levensbedreigende ziekte waarbij de noodzaak tot een nieuwe levensfase en nog veel andere voorbeelden waar je onvrijwillig afscheid van moet nemen kunnen worden als zwaar verlies. De heftigheid van het verlies brengt je hoe-dan-ook uit balans waardoor het geloof in jezelf en het vertrouwen in het leven ook tijdelijk verloren kan raken. Hoe lukt het jou om hiermee om te gaan?
Rouwen is hard werken en vraagt veel energie van jou en je omgeving. Eenieder ervaart rouw anders, ieders ervaren verlies heeft de nodige rouw nodig, de ruimte om het verdriet te kunnen ervaren, te accepteren, te overleven, te helen om ook het nieuwe te kunnen omarmen.
